"ಡೆಂಗು"ವಿನ ಡಂಗೂರ

 "೨೦ ಜನರನ್ನ ನನಗೆ ಕೊಡಿ, ನಾನೇ ಕಸ ವಿಲೇವಾರಿ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ " ಆಧುನಿಕ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ರ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಗುಡುಗಿರೋದು ನಮ್ಮ ಘನತೆವೆತ್ತ ರಾಜ್ಯಪಾಲರು. 

"ಈಶಾನ್ಯ ರಾಜ್ಯಗಳ ಜನರನ್ನ ಮರಳಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬರುವಂತೆ ಕರೆ ಕೊಡಲು ಅಸ್ಸಾಂಗೆ ತೆರಳುವೆ" ಎಂದು ತುದಿಗಾಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಮಾನ್ಯ ಗೃಹ/ಉಪಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳು.

"ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ/ ಘಂಟೆಗೆ ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟರೂ ಸರ್ಕಾರಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ವೈದ್ಯರು ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ" ಅಂತ ವಿವೇಚನೆ ಇಲ್ಲದೆ (ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ಇರಲಿ ಸ್ವಾಮಿ ೫೦-೫೫ ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ,ಈಗಲೂ ರಾತ್ರಿ ಪಾಳ್ಯದಲ್ಲಿ ಕರ್ತವ್ಯ ಮಾಡುವ ಹಿರಿಯ ವೈದ್ಯರ ಮೂಲ ವೇತನ ಈಗಲೂ ಕೂಡ ೪೦,೦೦೦ ಮುಟ್ಟಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ತಿಳಿದಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ) ಹೇಳಿಕೆ ಕೊಡೊ ಮಾನ್ಯ ಆರೋಗ್ಯ ಸಚಿವರು.

                   ಇಂತಿಪ್ಪ ಘನತೆವೆತ್ತವರ ಮಧ್ಯ ನರಳುತ್ತ ಇರೋದು ಮಾತ್ರ ಶ್ರೀಸಾಮಾನ್ಯ. ಆದರೆ ದಪ್ಪ ಚರ್ಮದ ಶ್ರೀಸಾಮಾನ್ಯನಿಗೆ  ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಕುತ್ತಿಗೆವರೆಗೂ ಬರೋವರೆಗೋ ಇದ್ಯಾವುದರ ಆಳ-ಹಗಲಗಳ ಅರಿವು ಇರೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಸಂಜೆ ಬಂದು ಹೊದ್ದು ಮಲಗುವ ಮಧ್ಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತ  ಏನಾಗಿದೆ ಅನ್ನೋ ಗೊಡವೆಗೆ ಹೋಗದೆ ಇದ್ದರೆ ಅದೇ ತಾನು ಮಾಡೋ ಜೀವನೋತ್ಪನ್ನ ಕಾರ್ಯ ಅನ್ನೋ ಸಂತೃಪ್ತ ಭಾವ. ಆದರೆ ಸಮಯ ಕೈ ಮೀರಿ ಹೊಗೊಮುಂಚೆ ಕನಿಷ್ಠ ಪಕ್ಷ ನಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯವನ್ನ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳೋ ಯೋಚನೆ-ಯೋಜನೆಗಳನ್ನ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ   " ವೈದ್ಯೋ ನಾರಾಯಣೋ ಹರಿಃ "( ನಾರಾಯಣ ಸಮನಾದ ವೈದ್ಯನೋರ್ವ ನಮ್ಮ ನೋವುಗಳನ್ನ ನಿವಾರಿಸುತ್ತಾನೆ) ಕೂಡ ಕೈಕಟ್ಟಿ ಕೂರುವಂತಾಗೋದು ದೂರದಲ್ಲಿಲ್ಲ.

                   ಈ " ವೈದ್ಯೋ ನಾರಾಯಣೋ ಹರಿಃ "ಮಾತನ್ನ ರೂಡಿಗೆ ತಂದವರು ಬಹುಶ ನಾರಾಯಣನಿಗೆ ಕಾಯಿಲೆ ಬರುತ್ತೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅನ್ನೋ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನ ಮಾಡಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಹೌದು!!! ವೈದ್ಯರಿಗೆ ಖಾಯಿಲೆಗಳು ಬರಲ್ವ? ಬರ್ತವೆ ಸ್ವಾಮಿ, ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಸ್ತಿನೆ ಅನ್ನಿಸೋವಷ್ಟು ಖಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾಗೋ ವೃತ್ತಿ ನಮ್ಮದು. ರೋಗಿಗೆ ಬರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ರೋಗವು ಕೂಡ (ಅದರಲ್ಲೂ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕವಾಗಿ ಹರಡುವ ರೋಗಗಳು) ವೈದ್ಯನನ್ನ ಚುಂಬಿಸಿ ಹೋಗೋ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಅಪಾರ. ಹೀಗೆ ಏಕಾಏಕಿ ಎಲ್ಲರು ರೋಗಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗುತ್ತಿರೋ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ಸ್ಥಿತಿ ನಮಗೆ ಈಗ ಬಂದೊದಗಿದೆ.

                    ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ "ಇಲಿ ಜ್ವರ"ದ ಚಳಿಯಾದರೆ, ನಮ್ಮ ಬೆಂದಕಾಳೂರಿನಲ್ಲಿ "ಡೆಂಗು ಜ್ವರ"ದ ಡಂಗೂರ. ಪ್ರತಿದಿನ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಕಡೆ ಡೆಂಗುಗೆ ಬಲಿ, ಹಸುಳೆ-ಬಾಲಕಿ-ವೃದ್ದ, ಹೀಗೆ ಆಬಾಲವ್ರುದ್ದರಾಗಿ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿರುವ   ರೋಗ "ಡೆಂಗು". ವಿಪರ್ಯಾಸ ಅಂದರೆ ಇದರ ಕಬಂಧ ಬಾಹುಗಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ ನಾನು ಕೂಡ ಈಗಷ್ಟೇ ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಆದ ಕಾರಣ ಈ ರೋಗದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನ ಸವಿವರವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿ, ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಮುಂಜಾಗೃತೆ ವಹಿಸುವಂತೆ ಹೇಳೋ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಮೂಲಕ ಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ. 

                         ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಸುಲಭವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದಾದ ಈ ರೋಗದ ಪ್ರಮುಖ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು- 

1. ವಿಪರೀತ ಜ್ವರ- 101 ರಿಂದ 102 ಡಿಗ್ರಿ , ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ 104 ಡಿಗ್ರಿ ವರೆಗೂ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಜ್ವರದ ಮಾತ್ರೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಕೆಲವು ಘಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ( ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ಘಂಟೆ) ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಡಿಮೆ ಅನ್ನಿಸಿದರು ಕೂಡ, ಮತ್ತೆ ಅಷ್ಟೇ ತೀವ್ರತೆಯ ಜ್ವರ ಮರಕಳಿಸುತ್ತದೆ. 
2. ಸಹಿಸಲಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಬೆನ್ನು ನೋವು, ಜೊತೆಗೆ ಕೈ ಕಾಲು ಸೋಲು ಬರುವುದು. ಬೆನ್ನು ನೋವಿನ ತೀವ್ರತೆ ನಿಮಗೆ ಸೀದಾ ಮಲಗಲು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ.                                                                                                        

ಈ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಜ್ವರ + ಬೆನ್ನು ನೋವು ಬೇರೆ ರೀತಿಯ ಜ್ವರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುವುದು ಕಡಿಮೆ ಅಂತಲೇ ಹೇಳಬೇಕು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮನ್ನ ಈ ರೋಗದೆಡೆ ಎಚ್ಚರಿಸಬೇಕು.

                         ಎರಡರಿಂದ  ಮೂರು ದಿನ ಈ ರೀತಿಯ ವಿಪರೀತ ಜ್ವರ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ. ಈ ಸಮಯದಲ್ಲೇ ನೀವು ವೈದ್ಯರನ್ನ ಕಂಡು ಸೂಕ್ತ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನ ಪಡೆಯುವುದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ಯಾಕಂದರೆ ಈ ಜ್ವರದ ಸಂಚಿಕೆ ಮುಗಿದ ನಂತರದ   ರೋಗದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಅತೀ ಅಂದರೆ ಅತೀ ಮುಖ್ಯವಾದ, ನಿಮ್ಮ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪ್ಲೇಟ್ಲೆಟ್ಸ್(PLATELETS) ಕಡಿಮೆಯಾಗಲು ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ದೇಹದ ರಕ್ತವನ್ನ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿಸುವ ಕಾರ್ಯ ಈ ಪ್ಲೇಟ್ಲೆಟ್ಸ್ ಗಳದ್ದು. ಇವು ಕಡಿಮೆಯಾದಷ್ಟು ರಕ್ತ ದ್ರವ್ಯ ರೂಪದಲ್ಲೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ,ರಕ್ತಸ್ರಾವ ಆಗಲು ಅನುಕೂಲಕರ ವಾತಾವರಣ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದಂತೆ ರಕ್ತ ಸ್ರಾವ ಆದರೆ ಅದನ್ನ ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಅಗತ್ಯ ರಕ್ತ ಕಣ ಇಲ್ಲದೆ ಮನುಷ್ಯ ವಿವಿಧ ಅಂಗಾಂಗಗಳ ವೈಪಲ್ಯ ಉಂಟಾಗಿ ಸಾವನ್ನಪ್ಪುತ್ತಾನೆ.

                 ಇದೆಲ್ಲದರ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯಂತೆ  ಹೊಟ್ಟೆ ನೋವು, ತಲೆ ನೋವು ಶುರುವಾದರೆ ನಿಮ್ಮ ರೋಗ ಉಲ್ಭಣಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಎಂದರ್ಥ. ಅದು ಅಪಾಯದ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯು ಹೌದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಯಾವುದೇ ಜ್ವರ ಇರಲಿ, ತಕ್ಷಣ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಸೂಕ್ತ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪಡೆದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಅಲ್ಲದೆ ಈ ರೋಗ ಬಂದವರೆಲ್ಲರೂ ಸಾಯುವ ಸ್ತಿತಿ ತಲುಪುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ಲೇಟ್ಲೆಟ್ಸ್ ಕಡಿಮೆ ಆದರೆ ಸೂಕ್ತ ಗುಂಪಿನ ಪ್ಲೇಟ್ಲೆಟ್ಸ್ ಅನ್ನು ರಕ್ತದಾನ ದ ರೀತಿ ರೋಗಿಗೆ ನೀಡಿ ಆತನ ಪ್ಲೇಟ್ಲೆಟ್ಸ್ ಸಂಖ್ಯೆ ಯನ್ನ ವೃದ್ದಿಸಬಹುದು. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ರೋಗ ಬಂದರೆ ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಹೆದರುವ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನ ಉಪಚರಿಸಿದ ವೈದ್ಯರು ಸೊಗಸಾಗಿ ಹೇಳಿದ ರೀತಿ ನಿಮಗೆ ರುಚಿಸಬಹುದು. "ಡೆಂಗು" ಕೂಡ ಯಾವುದೇ ಬೇರೆ ರೀತಿಯ ವೈರಲ್ ಜ್ವರ ಇದ್ದಂತೆ. ಆದರೆ ವೈರಲ್ ಜ್ವರಗಳಲ್ಲಿ ಇದು "ಶಾರುಖ್ ಖಾನ್ "ಇದ್ದಂಗೆ. ಅನಗತ್ಯ ಪ್ರಚಾರ , ಆದರೆ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಮುಖವಾದದು ಕೂಡ. ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ನಟರಿದ್ದರು ಶಾರುಖ್ ಗೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಜಾಸ್ತಿ ಇರುವಂತೆ ವೈರಲ್ ಜ್ವರಗಳಲ್ಲಿ "ಡೆಂಗು" ಗೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ. ಅಷ್ಟೇ. ಅನಗತ್ಯ ಭಯ ಬೇಡ. ಹಾಗೆ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಬೇಡವೇ ಬೇಡ.

                        ಹಾಗಾದರೆ ಇದನ್ನ ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇ? ಕಂಡಿತ ಸಾಧ್ಯ.

1. ಡೆಂಗು ಹರಡುವುದು "ಎಡೆಸ್" ಎಂಬ ಸೊಳ್ಳೆಯ ಕಡಿತದಿಂದ. ಇದು ಶುದ್ದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ, ಅಂದರೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೋ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಶೇಖರಿಸಿರೋ ನೀರು, ಅಥವಾ ಚಾವಣಿ ಮೇಲೆ ನಿಂತ ಮಳೆ ನೀರು, ಮನೆಯ ಬಳಿ ಇರುವ ಕಸದ ಗುಡ್ಡೆಯಲ್ಲಿ ಇರೋ ಯಾವುದೊ ಚಿಪ್ಪು-ಬಾಟಲಿ ಯಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಸ್ವಲ್ಪ ನೀರು ಕೂಡ ಇದರ ವಾಸ ಸ್ಥಾನ. ಇಂತ ಅನಾವಶ್ಯಕವಾಗಿ ಶೇಕರಿಸಿರೋ ನೀರನ್ನ ಆದಷ್ಟು ಹುಡುಕಿ ಶುಚಿ ಮಾಡಿ. ಮನೆಯ ಬಳಿ, ಚಾವಣಿಯ ಮೇಲೆ, ಬಾತ್ ರೂಮ್ನಲ್ಲಿ ಇರೋ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಸಂಧಿಗಳು ನೀರು ನಿಲ್ಲೋ ಅಂತ ಜಾಗಗಳನ್ನ ರಿಪೇರ್ ಮಾಡಿ.
2. ಅಲ್ಲದೆ ಈ ಸೊಳ್ಳೆ ಕಚ್ಚುವುದು ಬಹಳಷ್ಟ ಸಲ ದಿನದ-ಬೆಳಕಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ. ಆದ್ದರಿಂದ ಹಗಲ ಹೊತ್ತು ಸಹ ಸೊಳ್ಳೆ ಇಂದ ಸೂಕ್ತ ನಿಯಂತ್ರಣ ಸಾಧನಗಳನ್ನ ಉಪಯೋಗಿಸಿ.
3. ಆದಷ್ಟು ಹೊರ ಜಾಗಗಳಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನ ಈ ಮಳೆಗಾಲ ಮುಗಿಯುವವರೆಗೂ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿ.
4. ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಸಂಜೆಯ ವೇಳೆ ಆಟಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸುವಾಗ ಅವರು ಕಸ-ನೀರು ಇಂತ ಜಾಗಗಳಿಂದ ದೂರವೇ ಇರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಿ.
5. ಮನೆಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಕಸವನ್ನ ಆದಷ್ಟು ಹಾಕುವುದು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿ, ಸೂಕ್ತ ಜಾಗದಲ್ಲೇ ವಿಲೇವಾರಿ ಮಾಡಿ. 

ನಮ್ಮ ಕಡೆ ಇಂದ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಕ್ರಮಗಳನ್ನ ನಾವು ಜರುಗಿಸೋಣ. ಸರ್ಕಾರ ತನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅರಿತು ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಿ. ಸರ್ವರಿಗೂ ಒಳ್ಳೆ ಆರೋಗ್ಯ ಇರಲಿ. 

 

"ಕತ್ತ್ಲಲ್ಲಿ ಕರಡೀಗೆ ಜಾಮೂನು ತಿನಿಸೋಕೆ ಯಾವತ್ತು ಹೋಗ್ಬಾರ್ದು ರೀ...."

ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಬರ ಅನ್ನೋದೇ ಇಲ್ಲ. ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಏನಿಲ್ಲ ಅಂದರೂನು ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನ ನಮ್ಮ ಘನತೆವೆತ್ತ ರಾಷ್ಟ್ರಾಧ್ಯಕ್ಷರು ನೀಡುತ್ತಲೇ ಇರ್ತಾರೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಯೋಗ್ಯರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ ಅನ್ನೋದು ಮಾತ್ರ ನಿಘೂಡ!! ಇದೆ ಕಾರಣಕ್ಕೋ ಏನೋ ನಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಯಾರಾದರು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಭಾಜನರಾದರೆ, "ಶ್ರೀ ಯವರಿಗೆ ದಕ್ಕಿದ ಪ್ರಶಸ್ತಿ"  ಅಂತಾನೋ , ಇಲ್ಲ "ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡ ಶ್ರೀ.." ಅನ್ನೋ ಮುಖಪುಟ ವರದಿಯನ್ನ ಹಾಕ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಭಾಷೇಲಿ ಹೇಳೋದಾದ್ರೆ ಖಾಯಿಲೆ ಬಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಸ್ವಲ್ಪ ಊಟ ಮಾಡಿ ಅದೇನಾದ್ರೂ ವಾಂತಿ ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ದಕ್ಕಿಸ್ಕೊಂಡ ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿವಿ. ಅಂದ್ರೆ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಒಳಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳೋ ಕ್ರಿಯೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದು ಅನ್ನೋದು ಕೂಡ self explanatory  ಪದ. ಹೀಗೆ ನೈತಿಕತೆಯಿಲ್ಲದ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಮಿಲಿಟರಿ ಕೊಡುವ ''ಶೌರ್ಯ ಚಕ್ರ'' ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತೆ. ಪ್ರಶಸ್ತಿಯ ಮಾನದಂಡವು ಕೂಡ ಅಷ್ಟೇ, ವೈರಿಯ ಜೊತೆ ನೇರವಾಗಿ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಧೈರ್ಯ ಸಾಹಸದಿಂದ ಮಾಡುವಂತ self sacrifice ಗೆ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಮೀಸಲು. ತನ್ನ ಜೀವವನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರನ್ನ ಹೊಡೆದು ಹಾಕಿದ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಕನ್ಯೆ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲೋದು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯ ದೆಸೆಯಿಂದಲೇ. ಅಂತಹ ಎಷ್ಟೋ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನ ನಾವು ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಭೇಟಿ ಮಾಡೋದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಅವರುಗಳ ಕಥೆ ಕೇಳಿ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡೋದೇ ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಆದರೆ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂಗೆ ನೆನೆಯೋಕೆ ಕಾರಣ, ಆ ರೀತಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯೋರ್ವನನ್ನ ನೋಡಿ, ಮಾತಾಡಿಸಿ, ಅವನ ಕಥೆ ಕೇಳಿ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳೋ ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದಾಗ. ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಕಥನಗಳ ಒಂದು ಪುಟ. ಅವನ ಪದಗಳಲ್ಲೇ ನನಗೆ ಕಥೆಯನ್ನ ವಿವರಿಸಿದ ಚಿತ್ರಣವನ್ನ ನಿಮಗೆ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡ್ತೀನಿ. 
"ಅದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ  ಸುಮಾರು 10 :30 ಇರ್ಬೇಕು ಸಾರ್. ಹೊತ್ತಿಗ್ ಮುಂಚೆನೇ ಎದ್ದು ತಿಂಡಿ ತಿನ್ಕಂಡು ಹೊಲದ ಕಡಿಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನಮ್ದು ಮೆಕ್ಕೆ ಜೋಳದ ಹೊಲ ಸಾರ್, ಚನ್ನಾಗಿ ಬೆಳ್ಕಂಡ್ ಇದ್ದಾವೆ. ಏನಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರು ಆರು ಅಡಿ ಅಷ್ಟು ಎತ್ತರ ಇದಾವೆ ಫಸಲು. ಅದರೊಳಗೆ ನಡ್ಕಂಡು ಹೊಯ್ತ ಇದ್ರೆ ಮುಂದೆ ಬರೋರು, ಹಿಂದೆ ಬರೋರು ಯಾರು ಕಾಣಾಕಿಲ್ಲ. ಹೊಲದ ಒಳಗೆ ನಡ್ಕಂಡು ಹೋಗ್ತಾ ಇರ್ಬೇಕಾದ್ರೆ ಎದ್ರುಗಡೆ ಇಂದ ಸರ ಸರ ಸದ್ದು. ಹೆಗ್ಗಣಗಳು ಬಹಳ ಇರದ್ರಿಂದ ಅವೆಲ್ಲ ಮಾಮೂಲು ಅನ್ನೋಹಂಗೆ ನಮಗೆ ಅಭ್ಯಾಸ. ಹಂಗೆ ಮುಂದೆ ಹೊಯ್ತ ಇದ್ದೆ ನೋಡಿ, ಅದೆಲ್ಲಿಂದ ಬಂತೋ ಸಾರ್ ಸೀದಾ ಮೈ ಮೇಲೆ ಎಗರಿ ಹಂಗೆ ನನ್ನನ್ನ ಕೆಳಿಕೆ ಕೆಡವಿ ಕೊಂಡು ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿ ನಿಂತು ಬಿಡ್ತು ಸಾರ್. ನನ್ನನ್ನ ನಾನು ಸುಧಾರಿಸ್ಕೊಂಡು ಏನು ಎತ್ತ ಅಂತ ನೋಡೋ ಅಷ್ಟು ಟೈಮ್ ಕೊಡದಂಗೆ ಮೈಮೇಲೆ ಎಗ್ರಿತ್ತು ಸಾರ್. ಆಮೇಲೆ ನೋಡಿದ್ರೆ ಒಂದು ಎಂಟು ಅಡಿ ಎತ್ತರದ ಕರಡಿ ಸಾರ್. ಏನ್ ಮಾಡಿದ್ರು ಬಿಡಿಸ್ಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಆಗ್ದಂಗೆ ಪಟ್ಟು ಹಾಕ್ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಅದರ ಎರಡೂ ಕೈಯಾಗೆ ನನ್ನ ತಲೆ ಕೂದಲು ಹಿಡ್ಕಂಡು ಕೀಳ್ತಾ ಇದ್ರೆ, ಒಂದು ಕಾಲ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಿತ್ತು. ಹಂಗು ಹಿಂಗು ಕೊಸ್ರಾಡ್ಕೊಂಡು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಡಿಲ ಮಾಡ್ಕೊಂಡೆ ಸಾರ್. ಯಾವಾಗ್ ನಾನು ಬಿಡಿಸ್ಕೊಳ್ಳೋಕೆ  ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯ್ತೋ ನೋಡಿ, ಹಂಗೆ ನನ್ನ ತೊಡೆಗೆ ಬಾಯಿ ಹಾಕಿ ಕಚ್ಚಿ ಬಿಡ್ತು ಸಾರ್. ಅಬ್ಬ! ಹೇಳಬಾರದು ಸಾರ್. ನೋವು ಅಂದ್ರೆ ಅವರಮ್ಮನ್ ಯಾವ ನನ್ನ ಮಗಂಗೂ ಬೇಡ ಸಾರ್ ಅದು. ನಾನು ಹೊಂಟೆ ಹೋದೆ ಅಂದ್ಕಂಡೆ ಸಾರ್ ಅವಾಗ. ಹಂಗು ಹಿಂಗು ಮಾಡಿ ನನ್ನ ಬಲಗೈನ ನನ್ನ ತೊಡೆ ಹತ್ರ ತಗಂಡು ಹೋಗಿ, ಹೆಬ್ಬೆಟ್ನ ಅದ್ರ ಬಾಯೊಳಗೆ ಇಟ್ಟೆ. ಸ್ವಲ್ಪ grip ತಗಂಡು ನನ್ನ ಎರಡೂ ಕಾಲ್ನ ಎತ್ತಿ ಅದ್ರ ಎದೆಗೆ ಜಾಡ್ಸಿ ಒದ್ದೆ ನೋಡಿ ಸಾರ್. ಸ್ವಲ್ಪ ಹಂಗೆ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಸರ್ಕಂತು. ಸಿಕ್ಕಿದೆ ಟೈಮು ಅಂತ ಅದ್ರ ಬಾಯೊಳಗೆ ಹಾಕಿದ್ದ ಬೆಟ್ತ್ನ ಇನ್ನ ಒಳಗೆ ಹಾಕಿ ಕೈಯಿಂದ ಅದ್ರ ಮುಖನ ಹಿಂದೆ ತಳ್ಳಿದೆ ಸಾರ್. ಆಗ ತೊಡೆಗೆ ಹಾಕಿದ ಬಾಯಿ ಬಿಡ್ತು. ಇನ್ನೊಂದ್ ಸಲ ಜಾಡ್ಸಿ ಒದ್ದ ಮೇಲೆ ಹಿಂದೆ ಹೋಗಿದ್ದು, ಅದೇನ್ ಅನ್ನಿಸ್ತೋ ಏನೋ ಬಿಟ್ಟು ಓಡಿ ಹೋತು ಸಾರ್. ಅದೃಷ್ಟ ಇತ್ತು ಸಾರ್, ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಅದು ನನ್ನ ಕೊಂದಾಕಿ ಹೋಗಿದ್ರುನು ನಮ್ಮ ಊರೊರಿಗೆ ಇಲ್ಲ ಮನೆವ್ರಿಗೆ ತಿಳಿಯೋಕೆ ಮೂರು ಇಲ್ಲ ನಾಕು ದಿನ ಆಗೋದು. ಜೋಳ ನೋಡಿ, ಅಷ್ಟು ಎತ್ತರ ಬೇರೆ ಇರೋದ್ರಿಂದ ವಾಸನೆ ಬಂದ ಮೇಲೇನೆ ತಿಳಿಯೋದು ಜನಕ್ಕೆ. ಅದೇನೋ ಸಾರ್, ಬಿಡಿಸ್ಕೊಂಡು ಬಂದು ನಿಮ್ ಮುಂದೆ ಕುಂತಿದ್ದಿನಿ ನೋಡಿ ಸಾರ್."
ಅವನ ಗಾಯಗಳಿಗೆ ಡ್ರೆಸ್ಸಿಂಗ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದ ನನ್ನ ಕೈಗಳು ತಾವಾಗೆ ತಮ್ಮ ವೇಗವನ್ನ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿದ್ವು. ಅವನ ಕಥೆ ಕೇಳಿ ಎರಡು ನಿಮಿಷ ಏನು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನೀಡಬೇಕು ಅನ್ನೋದೇ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಮೈಸೂರು zoo ನಲ್ಲಿ ಪಂಜರದ ಹಿಂದೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನ ನೋಡಿ ಬೆಳೆದ ತಲೆಮಾರು ನಮ್ಮದು. ಅನಿಮಲ್ ಪ್ಲಾನೆಟ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರೂರವಾಗಿ ವರ್ತಿಸೋ ರೀತಿಯನ್ನ ನೋಡಿ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳೋ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇರೋ ಸಮಾಜದ ನಡುವೆ ಇರೋರು ನಾವುಗಳು. ಅಂತಾದ್ದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಇರೋ ವ್ಯಕ್ತಿ ಒಂದು ಮೃಗದ ಜೊತೆ ಕಾದಾಡಿ ಬಂದು ಕುಂತಿದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ಅವನು ಆ ಮೃಗವನ್ನ ಗೆದ್ದು ಬಂದ ಸಾಹಸವನ್ನ ಹೇಳೋವಾಗ ಕೊಂಚವೂ ಕೂಡ ಹಮ್ಮು-ಬಿಮ್ಮು ಇಲ್ಲದೆ ಹೇಳಿದ ರೀತಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಮೆಚ್ಚುವಂತಾದ್ದು.
ದಿನಾ ಬೆಳಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸಂಜೆ ತನಕ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಣ ತಿಂದುಬಿಟ್ಟ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಅಂತ ಬೈಯ್ಯೋ ಮುಂಚೆ, ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಕಾಯಿಲೆ ಬಿದ್ರೆ ನಂಗೆ ಯಾಕಪ್ಪ ಬಂತು ಅಂತ ಗೋಳಾಡೋ ಮುಂಚೆ, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದು ಅಂದಕೊಂಡಂಗೆ ಸಿಗ್ಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಜಿಗುಪ್ಸೆ ಪಡೋ ಮುಂಚೆ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಬಾಳೋ ಈ ರೀತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನ ನೋಡಿ ಕಲಿಯೋದು ಸಾಕಷ್ಟಿದೆ ಅಲ್ವೇ? ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ವ್ಯಕ್ತಿ ತರ ಕಾಡಿಗೆ ಹೋಗೋದು ಬೇಡ, ಮನೆಲೇನೆ ರಾತ್ರಿ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಬಾತ್ ರೂಂ ಗೆ ಹೋಗೋವಾಗ ಅಚಾನಕ್ ಆಗಿ ಮೈ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಇಲಿ ಬಿದ್ರೆ ಹೆಂಗಿರತ್ತೆ ನಮ್ ರಿಯಾಕ್ಶನ್ ಅಲ್ವಾ???? 

ಕಾಕತಾಳೀಯವೋ ಏನೋ , ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಬರೆಯೋವಾಗ ಯೋಗರಾಜ್ ಬಟ್ಟರು ಬರೆದಿರೋ ಹಾಡನ್ನ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಸರಿಯಾಗೇ ಬರದಿದ್ದರೆ ಅನ್ನಿಸ್ತು "ಕತ್ತ್ಲಲ್ಲಿ ಕರಡೀಗೆ ಜಾಮೂನು ತಿನಿಸೋಕೆ ಯಾವತ್ತು ಹೋಗ್ಬಾರ್ದು ರೀ...."

"ರಕ್ತ ಕಣ್ಣೀರು"

ಮೊನ್ನೆಯ ದಿನ ಹಳೆಯ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನ ಗಂಟು ಕಟ್ಟಿ ಇಡೋವಾಗ ಜನವರಿ ತಿಂಗಳಿನ ಲವಲVK ನನ್ನ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಓದುಗರೊಬ್ಬರು ತಮಗಾದ ಒಂದು ಅನುಭವವನ್ನ ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬ ವೃದ್ದ ತಂದೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾದ ತನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದ್ದ ರಕ್ತಕ್ಕಾಗಿ ಇಡಿ ಊರು ತಿರುಗಾಡಿ ಕೊನೆಗೆ ಈ ಓದುಗನ ಬಳಿ ಬಂದು ತನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ವಿವರಿಸಿ ಇವರನ್ನ ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಲು ಕರೆದೊಯ್ದಿದ್ದರಂತೆ. ಆದರೆ ಆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ರಕ್ತ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದ ವೈದ್ಯರು ಇವರ ರಕ್ತದ ಗುಂಪು ಹೊಂದುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ನಿರಾಕರಿಸಿದಾಗ ಆ ವೃದ್ದ ತಂದೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಸಣ್ಣ ಆಸೆ ಬತ್ತಿದಂತಾಗಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಸಹಿಸಲಾಗದೆ ರಕ್ತವನ್ನ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿಸಲಾಗದ ವೈದ್ಯರ ಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟು ತೋರ್ಪಡಿಸುತ್ತ "ರಾಕ್ಷಸ"ರ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಗೋಚರಿಸಿದರು ಅನ್ನೋದನ್ನ ಹಾಗು ಆ ವೃದ್ದ ತಂದೆಯ ನೋವಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುವಂತೆ ಆ ಲೇಖನವನ್ನ ಬರೆದಿದ್ದರು. ಬಹುಶ ಆ ತಂದೆಯ ಗೋಳು ನೋಡಿ ಕೆಲವು ವಸ್ತುಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ತಿಳಿಯದೆ ಹಾಗು ಯಾರ ಬಳಿಯೂ ವಿಚಾರಿಸದೆ ಭಾವೋದ್ವೇಗದಲ್ಲಿ ಬರೆದಿರಬೇಕು. ಅವರ ಲೇಖನ ಓದಿದ ನಂತರ ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳನ್ನ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸದ ಹೊರತು ಈ ರೀತಿಯ ಅಪನಂಬಿಕೆಗೆಗಳು ಸರ್ವೆಸಾಮನ್ಯವಾಗಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಇದನ್ನ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಿವಾರಿಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳನ್ನ ಹರವಿಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

೧) ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ತನ್ನದೊಂದು ರಕ್ತದ ಗುಂಪು ಹೊಂದಿರುವುದು ನಮಗೆಲ್ಲ ತಿಳಿದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದು A, B, AB  ಅಥವಾ O ಆಗಿರಬಹುದು. ಹಾಗೆಯೇ Rh system ಅನ್ನೋ ವಿಧಾನದಿಂದ ರಕ್ತದ ಗುಂಪಿನ ಜೊತೆಗೆ ಅದು Positive  ಅಥವಾ Negative  ಅಂತ ವಿಂಗಡಿಸುತ್ತೇವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ರಕ್ತದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದ್ದರೆ, ಅವನಿಗೆ ತನ್ನದೇ ಗುಂಪಿನ  Rh system ಕೂಡ ಹೊಂದುವಂತಹ ರಕ್ತವನ್ನೇ ನೀಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಬೇರೆ ಗುಂಪಿನ ರಕ್ತ ನೀಡಿದಲ್ಲಿ reaction ಆಗಿ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಾಯುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದಕಾರಣ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೋ ಅಥವಾ ಇನ್ನರಿಗಾದರು ಬಯಸಿಯೂ ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಲು ಇಚ್ಚಿಸಿದಾಗ ನಿಮ್ಮ ಮತ್ತು ರೋಗಿಯ ರಕ್ತ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಾಗದ  ಕಾರಣ ನೀಡಿ ನಿಮ್ಮ ರಕ್ತ ಬಳಸಲು ವೈದ್ಯರು ನಿರಾಕರಿಸಿದರೆ ಅದು ರೋಗಿಯ ಹಿತದೃಷ್ಟಿಯಿಂದಲೇ ಅನ್ನೋದು ತಿಳಿಯಬೇಕು.
೨) ಇನ್ನೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಿಮ್ಮ ರಕ್ತದ ಗುಂಪು ನೀವು ದಾನ ಮಾಡಲಿಚ್ಚಿಸಿದ ರೋಗಿಯ ರಕ್ತದ ಗುಂಪಿನೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಾದರು ಸಹ, ನೀವು ಜ್ವರದಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅಥವಾ ೪೫ ಕಿಲೋಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ತೂಕವಿದ್ದರೆ, ಅಥವಾ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಏನಾದ್ರೂ ರಕ್ತದಿಂದ ಹರಡಬಹುದಂತ ರೋಗಾಣುಗಳಿದ್ದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ರಕ್ತವನ್ನ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ನೀಡಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ.
೩) ಮೇಲಿನ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗು ತಿಳಿದಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ. ಇವೆರಡಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾದ ಮತ್ತು ರೋಗಿಯ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೇಳುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎಂದರೆ "ನಮ್ಮ ಕಡೆಯ ಹುಡುಗರೇ ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಿದರು ಕೂಡ ರಕ್ತ ನಿಧಿ ಘಟಕದವರು test  ಮಾಡಲು ದುಡ್ಡು ಕಟ್ಟಲು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮದೇ ರಕ್ತಕ್ಕೆ ನಾವು ಮತ್ತೆ ದುಡ್ಡು ಕಟ್ಟಬೇಕಾದ್ದು ಯಾಕೆ?". ಇಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಕಡೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಿದರು ಕೂಡ, ಹಾಗು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬಾಹ್ಯವಾಗಿ ಆರೋಗ್ಯವಂತನಂತಿದ್ದರು, ಅವನ/ಳ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ರೋಗಲಕ್ಷಣಗಳಿಲ್ಲದೆ ವಾಸಿಸುವ ರೋಗಾಣುಗಳು ಇರಬಹುದು. ಹಾಗಾಗಿ ಅಂತಹ ರೋಗಾಣುಗಳನ್ನ ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚುವ ಸಲುವಾಗಿ ಕೆಲವು ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನ ರಕ್ತದ ಮೇಲೆ ಮಾಡುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಹಾಗು ಈ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗೆ ನಿಮಗೆ ಹಣ ಕಟ್ಟಲು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ವಿನಃ ಇನ್ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಆ ರೋಗಾಣುಗಳು ಯಾವುವು ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಬಹುಶ ನಿಮಗೆ ಅವುಗಳು ಪತ್ತೆಯ ಮಹತ್ವ ತಿಳಿಯಬಹುದು- HIV , Hepatitis , Syphilis ಇವು ಪ್ರಮುಖವಾದವು. ತಡೆಯಬಹುದಾದಗಳು ಇಂತಹ ರೋಗಗಳನ್ನ ರಕ್ತದ ಮೂಲಕ ರೋಗಿಗೆ ಹರಡುವುದು ಯಾವ ನ್ಯಾಯ ಅಲ್ಲವ? ಹಾಗಾಗೆ ಆ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು ಮಹತ್ವವನ್ನ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
೪) ಇನ್ನ ಕೆಲವರು "ಎಷ್ಟು ದುಡ್ದಾದರು ಕೊಡುತ್ತೇವೆ ನಿಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಶೇಖರಿಸಿರುವ ರಕ್ತವನ್ನ ನಮಗೆ ಕೊಡಿ ಎಂದರೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯವರು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಶೇಖರಿಸಿರುವ ರಕ್ತವನ್ನ ಕೊಡಬೇಕಾದರೆ condition ಹಾಕಿ  ನಿಮ್ಮ ಕಡೆಯವರು ಯಾರಾದರು ರಕ್ತ ಕೊಟ್ಟಲ್ಲಿ (ಅದು ಬೇರೆ ಗುಂಪಿನದ್ದು ಆಗಿದ್ದರು ಸಹ) ನಿಮ್ಮ ರೋಗಿಗೆ ಹೊಂದುವ ಗುಂಪಿನ ರಕ್ತವನ್ನ ಬದಲಾಯಿಸಿ ಕೊಡುತ್ತೇವೆ"ಎಂದು. ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನೆ ದುಡ್ದಿನದಲ್ಲ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಶೇಖರಿಸಿರುವ ರಕ್ತ ರೋಗಿಗಳಿಗೆ ಅನ್ನೋದು ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ. ಅದನ್ನ ತುರ್ತು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನೋದು ತಿಳಿದಿರುವ ವಿಷಯವೇ. ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಯೋಚಿಸಿ ನೋಡಿ, ಆಸ್ಪತ್ರೆಯವರಿಗಾದರು ಆ ರಕ್ತ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರಬೇಕು? ಅದು ತರಕಾರಿಯೋ ಅಥವಾ ಆಟದ ವಸ್ತುವಲ್ಲ, ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯೋಕೆ ಇಲ್ಲ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಖರೀದಿಸೋಕೆ. ಒಬ್ಬ ಆರೋಗ್ಯವಂತ ಮನುಷ್ಯನ ದೇಹದಿಂದ ಮಾತ್ರವೇ ರಕ್ತವನ್ನ ತೆಗೆದು ಶೇಖರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ. ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗು ಕೇವಲ ದುಡ್ಡಿಗೆ ಹಂಚಿದರೆ, ಉತ್ಪತ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರು ಗಮನ ಕೊಡಬೇಕು ಹೇಳಿ? ಹಾಗಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳು ನಿಮ್ಮ ರೋಗಿಗೆ ಹೊಂದುವ ರಕ್ತವನ್ನ ಕೊಡುವ ಮುಂಚೆ ನಿಮ್ಮ ಕಡೆಯವರಿಂದ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಮಾಣದ ಬದಲಿ ರಕ್ತವನ್ನ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ, ಯಾಕಂದರೆ ನಿಮ್ಮ ಕಡೆಯವರ ರಕ್ತದ ಗುಂಪು ನಾಳೆ ಬರುವ ಇನ್ನ್ಯಾವುದೋ ರೋಗಿಯೊಬ್ಬರಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಮತ್ತು  ನಾಳಿನ ದಿನ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ತುರ್ತು ಸಮಯಕ್ಕೆ ರಕ್ತದ ಕೊರತೆ ಉಂಟಾಗಬಾರದು ಎಂದು. ಇದು ಇದು ಸಮಂಜಸವಲ್ಲವೇ?
  ವಸ್ತುಸ್ಥಿತಿ ಏನೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳಲ್ಲಿ ರಕ್ತದ ಕೊರತೆ ಬಹಳನೆ ಇದೆ, ಎಷ್ಟೇ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಾ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟರು ಕೂಡ ಇದರ ಕೊರತೆ ನೀಗಿಸೋದರಲ್ಲಿ ಫಲ ಕಾಣೋದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆ ಕೂಡ ದೊಡ್ಡದಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ರಕ್ತ ದಾನ ಮಾಡಬಹುದು ಹಾಗು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಎರಡರಿಂದ ಮೂರು ಬಾರಿ ಮಾಡಬಹುದು. ಕನಿಷ್ಠ, ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮ ಜನ್ಮದಿನದಂದು ರಕ್ತ ದಾನ ಮಾಡೋಣ. ನಮ್ಮ ರಕ್ತದಿಂದ ಇನ್ನೊದು ಜೀವ ಉಳಿದರೆ ನಮ್ಮ ಜನ್ಮದಿನ ಸಾರ್ಥಕವಾದಂತೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಜನಗಳ ತಿಳವಳಿಕೆಯನ್ನ ಬದಲಿಸೋಣ." ಕೊಳ್ಳೆ ಹೊಡೆದು ಹೋದ ಮೇಲೆ....................." ಹಾಗಾಗೋದು ಬೇಡ. ಎಚ್ಹೆತ್ತುಕೊಳ್ಳೋಣ. ನೀವು ಇದನ್ನ ಓದಿ, ಅದು ಉಪಯುಕ್ತ ಅನ್ನಿಸಿದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೂ ತಿಳಿಸಿ.

ಇದೇನಾ ಸಭ್ಯತೆ? ಇದೇನಾ ಸಂಸ್ಕೃತಿ?

ಹೊಸ ವರ್ಷನ ತುಂಬು ಹೃದಯದಿಂದ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದ್ದಾಯ್ತು, ಸಂಕ್ರಮಣದ ಎಳ್ಳು-ಬೆಲ್ಲಾನು ಸವಿದದ್ದಾಯ್ತು. ಎಳ್ಳು-ಬೆಲ್ಲ ತಿಂದು ಒಳ್ಳೆ ಮಾತಾಡು ಅನ್ನೋದು ವಾಡಿಕೆ. ಆದ್ರೆ ಈ ವರ್ಷದ ಮೊದಲ ಬ್ಲಾಗನ್ನ ಸ್ವಲ್ಪ ಖಾರದ ಹಾಗು ಅಷ್ಟೇ ನೋವಿನ ವಿಷಯದೊಂದಿಗೆ ಶುರು ಮಾಡ್ಬೇಕಾಗಿಬಂದಿದೆ. 

ನನ್ನ ಕಳೆದ ಕೆಲವು ಬ್ಲಾಗಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ವೃತ್ತಿಯ ಸುಂದರ ಮುಖದ ಬಗ್ಗೆ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಅದರ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಇರೋ ನೋವು, ಹತಾಶೆಯ ಮುಖ ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಕಾಣೋದೆ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳನ್ನ ನಾಟಕೀಯವಾಗಿ ಬಣ್ಣಿಸೋ ಹಾಗು ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸೋ ದೃಷ್ಟಿಕೋನ ನಮ್ಮ ಜನಗಳದ್ದು. ಯಾವುದೇ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂನು ಡಾಕ್ಟರ್ ಅಂದ್ರೆ ಒಂದು ಮೆಕ್ಯಾನಿಕಲ್ ಯಂತ್ರ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಪಾತ್ರ ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿರ್ತಾರೆ. ರೋಗಿಯ ನಾಡಿ ನೋಡು, ಜೀವ ಇದೆಯೋ ಇಲ್ವೋ ಹೇಳು- ಆಪರೇಷನ್ ಗೆ ದುಡ್ಡು ಕೀಳೋ ರಾಕ್ಷಸರು ಅಂತ ತೋರಿಸು, ಇತ್ಯಾದಿ. ಇವರದು ಹೀಗಾದ್ರೆ  ಇನ್ನ ಟಿ.ವಿ ಮಧ್ಯಮವಂತೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ಪರಿಸ್ತಿತಿಯ ತಳ ಬುಡ ವಿಚಾರಿಸದೆ ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡೋ ಒಂದೇ ಸುದ್ದಿ ಅಂದ್ರೆ-"ವೈದ್ಯರ ನಿರ್ಲಕ್ಷದಿಂದ ರೋಗಿ ಸಾವು, ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಧ್ವಂಸ". ಅಲ್ಲದೆ ಆ ಕ್ಯಾಮರಾಮನ್ ಮಹಾಶಯ ಕಲ್ಲು ಹೊಡಿಯೋದನ್ನ ಅಥವಾ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡ್ತಿರೋ ವೀಡಿಯೊನ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತೆಗಿತಿರ್ತಾನೆ. ಸ್ತಿಮಿತ ಇರೋ ಯಾರೇ ಆದರೂ ಅಲ್ಲಿ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲು ಹೊಡಿಯೋರಿಗೆ ಬುದ್ದಿ ಹೇಳ್ತಾರೆ ಅಥವಾ ಏನೂ ಮಾಡಾಕೆ ಆಗದೆ ಇದ್ರೆ ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ತಾವು ಇರ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅದು ಬಿಟ್ಟು ಆ ಸನ್ನಿವೇಶಾನ ಕೇವಲ ಮಜಾ ಅಂತ ಭಾವಿಸಿ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸೋ ಇಂತ ಮನಸ್ಸಿನವರಿಗೆ ಏನ್ ಹೇಳೋಣ?
ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಹೇಳೋಕೆ ಹೊರಟಿರೋ ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯ ಅಂದ್ರೆ-
*** ಒಬ್ಬ ರೋಗಿ ಒಬ್ಬ ವೈದ್ಯನ ಬಳಿ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ ಅಂದ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಆ ವೈದ್ಯನ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಇಟ್ಟೇ ಬಂದಿರ್ತಾನೆ. ಅಂದ ಮೇಲೆ ವೈದ್ಯರಾದ ನಮಗೆ ಇದರ ಅರಿವು, ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆ ಉಳಿಸಿಕೊಬೇಕು ಅನ್ನೋದು ತಿಳಿದಿರತ್ತೆ ಅಲ್ಲವಾ?ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವೈದ್ಯ ಕೂಡಾ ಯಾವುದೇ ರೋಗಿಯನ್ನಾದರೂ ನೋಡೋದು ತನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯ ಅಂತಾನೆ ಭಾವಿಸ್ತಾನೆ ಹಾಗು  ನಿಭಾಯಿಸ್ತಾನೆ. ಅನಿವಾರ್ಯ ಪರಿಸ್ತಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಂದು ಸಲ ಕೈ ಮೀರಿ ರೋಗಿಯ ಪ್ರಾಣ ಹೋದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಯಾವಾಗಲೂ ವೈದ್ಯ ಹೇಗೆ ಕಾರಣ ಆಗ್ತಾನೇ? 

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೇಳಿ ಬರೋ ಮಾತು ಅಂದರೆ ವೈದ್ಯನ ನಿರ್ಲಕ್ಷದಿಂದಲೇ ಸಾವಗಿದೆ ಅಂತ. ಒಂದು ನಿಮಿಷ ನೀವೇ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ ಹಾಗು ನಿಮಗೆ ನೀವೇ ಉತ್ತರನ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಿ.- "ಯಾವತ್ತಾದ್ರು ಯಾರನ್ನಾದರು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ನಿದ್ದೆ ಕೆಟ್ಟಿದ್ದೀರಾ?" ನಿಮ್ಮ ತಂದೆ-ತಾಯಿ-ಹೆಂಡತಿ-ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಯವರನ್ನ ನೋಡ್ಕೊಳ್ಳೋಕೆ,ಯಾಕಂದ್ರೆ ಅವರನ್ನ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ನಮ್ಮಗಳ ಕರ್ತವ್ಯ ಅಥವಾ ಇನ್ನ ಕೆಲವರು ಅದನ್ನ ಕರ್ಮ ಅಂತಾನು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. 

ಹೀಗಿರೋವಾಗ ಒಬ್ಬ ವೈದ್ಯನಿಗೆ ರೋಗಿ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಲಿ ಸಂಬಂಧಿ ಅಲ್ಲ, ಸ್ನೇಹಿತ ಆಗಿರೋವ್ನಲ್ಲ, ಜೀವನಕ್ಕೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಡೋನಲ್ಲ- ಹಾಗಿದ್ರೂ ಅವ್ನು ರಾತ್ರಿ ಎಷ್ಟೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬರಲಿ, ಏನೇ ತೊಂದರೆ ಅಂತ ಹೇಳಲಿ, ವೈದ್ಯರುಗಳು ನಿದ್ದೆ ಕೆಟ್ಟು  ವಿಚಾರಿಸುತ್ತರಲ್ಲವೇ? ಎಷ್ಟೋ ರೋಗಿಗಳಿಗೋಸ್ಕರ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದೊಂದಿಗಿನ ಕೆಲವು ಸಮಾರಂಭಗಳನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತೆವಲ್ಲವೇ? ಹಾಸ್ಯ ಅನಿಸಿದರೂನು ನಿಜ ಅಂದರೆ ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಹೆಂಡತಿ ಜೊತೆ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗಿದ್ರೂನು ಎದ್ದು ಬಂದಿರುತ್ತಾರೆ!!! ಕುಡಿದು ಮೋಜು ಮಾಡಿ ಬಿದ್ದು ಬರೋ ಸತ್(?)ಪ್ರಜೆಗಳನ್ನ ನೋಡೋಕೆ ಅರ್ಧ ಮಾಡಿರೋ ಊಟ ಬಿಟ್ಟು ಬರ್ತಿವಿ. ದೈನಂದಿನ ಉದಾಹರಣೆನೆ ತಗೊಳ್ಳಿ- ಎಷ್ಟು ಸಲ ನಿಮ್ಮ ಮಧ್ಯಾನದ ನಿದ್ದೆ ಮಧ್ಯ ಒಬ್ಬ ಸ್ನೇಹಿತ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಊರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೀನಿ, ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ನಲ್ಲಿದ್ದೀನಿ ಅಂದಾಗ ಸುಳ್ಳೇ ಊರಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳಿಲ್ಲ? ಯಾರಾದರು ವೈದ್ಯ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದರೆ ಹೇಗಿರತ್ತೆ ಅನ್ನೋ ಕಲ್ಪನೆನೆ ಭಯಂಕರ ಅಲ್ವಾ?
ಇಂತ ಸಂಧರ್ಭಗಳನ್ನ ಪ್ರತಿ ದಿನ ನಾವುಗಳು ಎದುರಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಯಾರಿಗೂ ಕೂಡ ಅದು ಗೋಳು ಅಂತಲೋ ಅಥವಾ ನೋಡಿ ನಮಗೆ ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಇದೆ ಅಂತನೋ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳೋದಿಲ್ಲ. ಯಾಕಂದರೆ ನಮಗೆ ರೋಗಿಯೊಬ್ಬ ಗುಣವಾಗಿ ಹೋಗೋವಾಗ 'ನಗು' ಚೆಲ್ಲುತ್ತಾನಲ್ಲ, ಅದು ಎಲ್ಲ 'ನಗದಿ'ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಧನ್ಯ ಭಾವ ಕೊಡುತ್ತೆ. ಇಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಕೂಡ ಜನರಿಗೆ ವೈದ್ಯರ ಲಕ್ಷ ಕಾಣಿಸೋಲ್ಲ, ಆದ್ರೆ ರೋಗಿ ಸತ್ತಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದು ಹೇಗೆ ನಿರ್ಲಕ್ಷದಿಂದಲೇ ಸತ್ತದ್ದು ಅನ್ನೋ ನಿರ್ಣಯಕ್ಕೆ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ ಜನ?

ಅಲ್ಲಾರೀ, ಕಾಣದೇ ಇರೋ ದೇವರಿಗೆ ಎಡೆ ಇಡ್ತೀವಿ, ಅವ್ನು ಏನೂ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರುನು ದಿನ ಕೈ ಮುಗಿತಿವಿ, ಅದೇ ಒಬ್ಬ ವೈದ್ಯ ನಿಮ್ಮನ್ನ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡೋಕೆ ಐದು ನಿಮಿಷ ತಡ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡೋ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತಿರ. ಇದೇನಾ ಸಭ್ಯತೆ? ಇದೇನಾ ಸಂಸ್ಕೃತಿ?
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಹೇಳಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿದೆ ಅಂದ್ರೆ ಇವತ್ತಿನ ಪರಿಸ್ತಿತಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವೈದ್ಯ ರೋಗಿಯನ್ನ ನೋಡೋದಕ್ಕೆ ಹೆದರಬೇಕಾದ ವಾತಾವರಣ ಇದೆ. ನಮಗೆ ಗೌರವ ಕೊಡೊ ಮಾತು ಹಾಗಿರಲಿ, ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡದೆ ಇದ್ರೆ ಸಾಕಪ್ಪ ಇವತ್ತು ಅಂತ ಪ್ರತಿದಿನ ಎದ್ದು ಬರೋ ಎಷ್ಟೋ ವೈದ್ಯರಿದ್ದಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕಾರಣ ಅಂದ್ರೆ ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿತನ ಹಾಗು ನಮ್ಮ ಜನರ ಅನಕ್ಷರತೆ. ಒಬ್ಬ ರೋಗಿಯ ರೋಗದ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನ ವೈದ್ಯ ಮೊದಲೇ ತಿಳಿಸಿ ಹೇಳಿದ್ದರೂ ಕೂಡ, ವೈದ್ಯರ ಬಳಿ ಬಂದ ಮೇಲೆ ರೋಗಿ ಗುಣ ಆಗಲೇಬೇಕು ಅನ್ನೋ ವಿಚಿತ್ರ ಮನೋಭಾವ ಇದೆ ಜನರಲ್ಲಿ. ಇದು ಬದಲಾಗಬೇಕು ಮತ್ತು ಸತ್ಯವನ್ನ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋ ಎದೆಗಾರಿಕೆ ನಮ್ಮ ಜನಗಳಿಗೆ ಬರಬೇಕು. ಇದನ್ನ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಸೋದರಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಜನರಿಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ತಲುಪೋ ಸಾಧನವಾದ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಮಾಡಬೇಕು. ಆದರೆ ಈ ಮಾಧ್ಯಮಗಳದ್ದು "ಬೇಲಿಯೇ ಎದ್ದು ಹೊಲ ಮೇಯುವ ಚಾಳಿ ". ಇದು ಬದಲಾಗಬೇಕು.

ಏನೇ ಆದರು ನಾವು ನಮ್ಮ ಕೆಲಸನ ಮುಂದಿವರಿಸಲೇ ಬೇಕು ಹಾಗು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತೇವೆ ಕೂಡ.

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬೆಟಿಯಾಗೊವರೆಗೂ.....

ಹೆಂಡತಿಯರೆಲ್ಲ ಹೀಗೇನಾ?

"ಕಾರ್ಯೇಷು ದಾಸಿ; ಕರನೇಶು ಮಂತ್ರಿ;
ರೂಪೇಚ ಲಕ್ಷ್ಮಿ; ಕ್ಷಮಯಾ ಧರಿತ್ರಿ;
ಭೋಜ್ಯೇಶು ಮಾತಾ; ಶಯನೇಶು ರಂಭಾ"

Am not sure how many among our generation have ever heard the above Sanskrit shloka. Well if you haven't heard it, never mind, its never late to make an effort in knowing the meaning of this shloka which describes WOMAN in her entirety.
As always my effort to remember the shloka at this juncture arose from the people I meet daily, who in all the aspects have become a never ending resource for exploring the hidden stories of human nature. Yes, they are my Patients, each of them being a novel of different emotions!
The story goes like this....
The other day, a young guy aged around 24 walked in to our OPD ( its urology and andrology OPD). He was clad in his middle classed attire, looking rather worried as if his problem is solution-less. Seating himself rather hurriedly on the examination chair, he placed some of his investigation reports on my table. So without any formal introduction I was already being forced by this young man to just concentrate on his problems rather than wasting time in talking to him. I controlled my emotions to scold him, coz now-a-days it has become so irritating that people want doctor to just prescribe them medicines as they themselves would have made some shabby diagnosis of their problem, and they will be prejudiced to such an extent that you say anything contrary to what they believe their problem is, thats it; you just lost a patient. He/she will already be walking out of the chamber in hunt of another doctor!
So going by his reports, the guy had fertility problems with him, result of which he was not able to beget any children. His preliminary reports suggested that he rather try to go for the newer artificial insemination techniques, which seemed to be out of his budget when I explained him the options. He was bent upon trying to sneak some way to overcome this problem of his which made my work of consoling him much harder.
Now, whats the twist in this, you may ask isn't it? Well, here it is. During the conversation the guy revealed that he is HIV positive ( in laymen words AIDS). Shocking! Not that we never see such guys, as day in and out we see people who are infected and it is yet another viral disease for us which has been wrongly publicised in a rather scary way. Shocked for the fact that the guy knowing that he is infected and also knowing that this disease will be transmitted by sexual act, is still willing to have a child of his own!!!
Let me make one point clear here. Every person desiring to have a baby is normal and so is this guy. Am not against his desire. But, my concern was, this guy not only is gonna die an early death, but also will intentionally transmit the disease to his wife and also his unborn child who both will meet an early death. In simple words, he is planning for two homicides just to fulfill his desire. Is this action acceptable?? Never, as far as me in concerned.
So this background of his made my work of counselling him much more gruelsome as he is never accepting my point at all. As a last resort I asked him if his wife had come with him to which he summoned her inside the room. She was a young lady in her 20s, recently married, and she was educated till pre-university college. Knowing this I thought my job might get easier once I convince this girl about the future consequences by the guy's intentions. So, not wanting to hurt her emotions I just said that if he has sexual contact with her, even she too will get the disease and if they have a child, then chances of the kid having the disease are also high. The girl 's reaction was an affirmative nod suggesting she knew it!!
So not wasting my time, I said directly that she might die early death just because of him. Guys, you wont believe me. The PU learned girl said- I know! I don't mind dying. I just want my husband's desire to be fulfilled. Gosh!! I couldn't believe what I was hearing. Is this a Karan Johar movie??!!
Speechlees for the next 5 minutes. Come'on now if you guys' were in my situation what would have you done? So, grabbing myself back to the scene, I said that he is never gonna have children because his medical condition meant he had just 0.005% chances of conceiving( which was fortunate though). Just advised him to adopt any child if he had such a strong will to raise a child and the guy finally borrowed my words when he felt that was the last option in front of him.
I was done with the guy, but what still keeps me haunting is the girl's words. I don't know who wrote the above shloka, but she was totally like that- accepting him as her husband in his sickness and also death!
My conscience keeps asking me- ಯಾಕೆ ಹೆಂಡತಿಯರೆಲ್ಲ ಹೀಗೆ!?.......

INDESCRIBABLE!!!

One day, while I was trying to put my nephew who is 4 years old into sleep, he asked me, "mama, when I was very small what did I address you as?". Now the situations is such that a 4 year old kid who has just learnt to articulate a few meaningful sentences, is wondering what he was in his still younger days!!

It sounds astonishing when we understand the fact that we humans are never tired of knowing things. Yes, ofcourse am not speaking of syllabus in our days of schooling, the things which we do not get to learn in school seems so fascinating to all of us. Though the kind of feel which bubbles inside us when we learn a thing new to us is indescribable, the satisfaction which we get when we apply that knowledge learnt into practicality and succeed is probably like a blind person imagining how Aishwarya Rai looks like!!! Yes, its true that such a feel cannot be put into words and even if we give it a shape with words, it sounds exaggerated. So its just like hearing a picture or seeing a music. Indescribable!

Such was the situation today wherein I myself am. To share the background for this feel I need to go back a month, when as per our rotational duty postings I was posted to a unit( a unit is a mini branch of a department, say for in our surgery department we have 5 units and each unit gets to do duty on one day a week apart from saturday and sunday). So on duty on Friday, we got a case of RTA( road traffic accident) at around 3:30 pm in the afternoon. I have to clarify one thing that I can disclose only few laymen things in here and can't give out any details which are confidential and come under our medical ethics. So the guy, named X, was run over by a four wheeler vehicle over his chest and upper abdomen. On admission the condition of the guy necessitated that we had to operate on him to give him any glimmer of hope for survival. So explaining the situation to his bystanders we took him to surgery and intra-operative findings too dimmed our hopes that we could see the patient recovering at all.
The operation went very well. Everyone of us will have heard the dialogue in movies that-"operation success, but patient dead", right?? Well before entering this field that dialogue sounded funny to me too that how can that be possible when success and failure go hand in hand? But, its true that sometime operation part will be perfect but the patients' response to that post-operatively during the time of recovery will be very weak and he may succumb to it. So we expected that Mr. X might not recuperate his stress. He was on life support system for 15 days. He was conscious and responding to our commands and recognise us all the treating doctors. He though was recovering very well and certainly stronger than we expected.
So, as per rotation. in the beginning of this month I was posted elsewhere with new patients and new unit. Today evening I went back to my old unit and found this Mr. X lying in the very first bed. It took me some time to recognise him as he had lost weight and in fact he did recognise me and got up and spoke to me. His words were -" ಸರ್, ಎಲ್ಲಿದ್ದೀರಾ ಈಗ? ಬಹಳ ದಿನದಿಂದ ಕಾಣಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬಾಳ ಚನ್ನಾಗಿ ನೋಡ್ ಕೊಂಡಿ ಜೀವ ಉಳ್ಸಿದ್ರಿ ಸಾರ್ ನೀವೆಲ್ಲ..." and all through his words his hands were folded in front of his chest!!
WOW. How could have I felt then? No words! To be honest, these are the moments that make us feel worth of being a doctor. My entire unit-mates will never forget this Mr. X.
I could have probably given a nice finishing to this article, but as I said no more words..........just......WOW............. Its like a blind guy imaging Aishwarya Rai in his vision. Only he can enjoy it, outsiders can just see that smile on his face:-)

TO DRUNKARDS, WITH LOVE.

Everyone is quite familiar with the saying " Learn from your mistakes", isn't it? I guess its a yes for an answer. But the question is, ' Do we really?' And this time around its never a clear yes, right!!

Since decades or may be be since centuries our so called 'ಪೋಲಿ'ticians are trying(?) to ban liquor from the society!!! Surprisingly, they are successful too. Now, no one drinks in the society; they just stay 'tight' at home itself. The reason to bring out the topic of "alcoholism" now is simple- may be people aren't fed of drinking; but we doctors are bored and have become emotionless seeing them dying each and everyday. The worst part is, we stand helpless watching the soul packing its journey towards heaven (coz its only there you get "ಮದಿರ" ಟು ಡ್ರಿಂಕ್ ಆಫ್ಟರ್ death) right in front of our eyes in the emergency wards.

Last month in my duty, at around 12 midnight, a male in his 40s was brought to our casualty, complaining of pain abdomen since 2 days. The patient was in distress and appeared toxic, and all preliminaries tests were done and it was found out that the patient had 'alcoholic cirrhosis' and was in pre-hepatic failure state. Funny part is, on enquiring his wife about his alcohol habits, she said she used to serve alcohol everyday at home just to avoid him from going to bar ("ಸತಿ ಸಾವಿತ್ರಿ"). The patient was a chronic alcoholic from past 25 years( so it makes that he had drinking habit since 15 yrs of age) and his plight was explained to the wife saying that his liver is damaged beyond repair and only solution was either afford for a transplant or wait for the nature to take its natural course of action( death in simple words). As expectantly they just preferred to wait till the patient passes away.

It might sound so cruel for outsiders' but we see such cases everyday and we feel helpless that despite being healers, we just can't help them unless they help themselves. Am not saying that we should ban liquor and be teetotalers, but at least we must know our limits and stop everything beyond the line.

I just remember a funny line( actually its an educative tag line by govt. of Karnataka to discourage drinking)-" ಮಧ್ಯಪಾನ ಮಾಡಿ , ವಾಹನ ಚಾಲನೆ ಮಾಡಬೇಡಿ" instead of being ಮಧ್ಯಪಾನ ಮಾಡಿದಾಗ ವಾಹನ ಚಾಲನೆ ಮಾಡಬೇಡಿ, its like encouraging them to drink, but not drive. Poor govt.,.

So wherever you are, its for all DRUNKARDS, WITH LOVE- "HELP US HELP YOU".

JAI HO MOSQUITO..!!!

It’s been doing the rounds in all the leading newspapers and electronic media of the world for quite a sometime now. And, not quietly too, it’s infact buzzing its way around!
Yes, there is a new kid on the block, from the mother science.
I am talking about E-MOSQUITO or ELECTRONIC MOSQUITO as the scientists have named it. Sounds a bit weird name is it? From the ages, we all have been questioning silently as to what is the purpose for the existence of a creature like mosquito on this planet Earth, right? Not more than a nuisance it has been; but here we may find some answer to its existence. May be to teach a lesson or two to us by its very nature of work habits. Not getting it, ha?
Let me go one step at a time. All we know about mosquito is that it bites and sucks the blood, isn’t it? Have any of us just wondered as to, whenever a mosquito bites, we never feel the pain until the mosquito has completed its job of bite and suck!!! Only after its job that it leaves an impression of its work with a tiny inflammatory edema at the site of bite (and that too is due to an allergic phenomenon). Astonishing is the fact that, though its pricks and sucks the blood, we never see a drop of the blood spilled out or smeared to the skin around the bite!!! It’s all due to mechanism of bite wherein it sucks the blood of the quantity of micro-liters and though it pierces the skin and blood vessel wall, it never disturbs the nerves around to evoke the pain as such. Moreover it also counter injects a chemical substance into us during the bite that keeps the blood in its fluid state and not to clot as such. Fascinating isn’t it?
Now let us a give a little bit of work to our brains here; what if we can utilize this mechanism of a mosquito, for drawing the blood for sampling. I mean whenever we visit any hospital for any ill health, it’s almost become a routine to draw the blood and send the sample for testing. Though many adults (more so girls, is it?) do find it fearful to get a needle prick for blood sample, it’s really painful for kids and elderly people for sure. If we follow the principle of the mosquito to draw the blood, then, it will be a revolution. Isn’t it? Yes, that is what Now, electrical engineers at the Schulich School of Engineering at the University of Calgary have been successful in doing.
They have patented a device called the Electronic Mosquito or e-Mosquito. “Electronic Mosquito”, it is a patch the size of a deck of cards that is fitted with four micro-needles. No, it does not look like a little robot mosquito. The “mosquito” part of its name is due to its ‘biting’ action. The four needles are programmed to bite sequentially at certain intervals. The needles are all electronically controlled to be able to go through the skin deep enough to get blood from a capillary, but shallow enough so that it doesn’t hit a nerve. The result is an almost painless extraction of blood. This has found wide application, as of now for glucose testing. Diabetes, being a global phenomenon now, requires frequent blood glucose level monitoring and also a meticulous control of insulin levels during the treatment. So it really serves the purpose to utilize E-Mosquito for this reason; unique, yet gets the job done as desired.
Getting into the technical aspect of the basis of this device, its a device known as MEMS- MICRO ELECTRO MECHANICAL SYSTEMS. The objective of this research is to implement a MEMS-based microactuator with an integrated microneedle that meets all the necessary design requirements for controlled, automated skin penetration, blood extraction, and subsequent microneedle removal.If the above data makes you let out a sigh of “wow”; wait, the technology does not stop with the extraction of blood. Aside from simply drawing blood, each cell in the e-Mosquito is equipped with sensors that have the ability to measure sugar levels in the blood. The data can then be transmitted wirelessly to a device such as a computer or a monitoring instrument. This works like an alarm system in any banks. Anyone trying to break into the safe locker would be sensed and the alarm would go on. And in no time the cops will be on their duty. Similarly E-Mosquito system can even be attached to an alarm that can alert the patient or health care professionals once sugar levels reach the danger zone. This is of prime importance in case of elderly patients, particularly those living alone and away from anyone’s care (even we have heard of stories where our granny or anyone going for a bath and suffering a hypoglycemic shock which may prove fatal). In such cases the complete track record of the diabetic patient wearing this E-Mosquito (it can be worn as wrist band or an adhesive tape) will be updated to his/her physician and alarming the physician to take necessary action at the danger times. WOW!!!
Life seems to be getting so much more technological, but no complaints. This is just a case where a creature, which was once considered a waste, has provided the scientists some taste for their quest of knowledge. Jai ho mosquito; mean to say E_MOSQUITO!!!